بررسی مقایسه ای درمان فشرده دو دستی دست- بازو و رویکرد درمانی رایج بر کارکرد یک دستی و دو دستی کودکان فلج مغزی نیمه بدن

مقدمه: بررسی روش حرکت درمانی با محدودیت اجباری آشکار ساخت که اگر چه این روش در بهبود کارکرد یک دستی کودکان با فلج مغزی نیمه بدن مؤثر است، اما با محدودیت هایی نیز مواجه است. بر این اساس روش جدیدی معرفی و «درمان فشرده دو دستی دست- بازو» نام نهاده شد. هدف این مطالعه، بررسی تأثیر این روش بر کارکرد دو دستی و یک دستی کودکان با فلج نیمه بدن بوده است. مواد و روش ها: این پژوهش با طرح کارآزمایی کنترل شده تصادفی یک سو کور بر روی 28 شرکت کننده فلج مغزی نیمه بدن که بنا بر ملاک های ورود و خروج در دو گروه درمان فشرده دو دستی دست- بازو و گروه کنترل قرار گرفتند، انجام شد. مداخله در گروه درمان فشرده دو دستی دست- بازو به صورت 6 ساعت، هر روزه در طی 10 روز متوالی انجام شد. در حالی که گروه دیگر از درمان رایج کاردرمانی استفاده می کردند. داده ها با استفاده از ابزارهای به کار رفته در این پژوهش، آزمون کفایت حرکتی bruininks–oseretsky، آزمون کارکرد دستی jebsen-taylor، مقیاس بررسی استفاده کارکردی توسط مراقب، جمع آوری و با استفاده از روش های آماری independent t-test و paired t-test تحلیل شد. یافته ها: بررسی داده های حاصل نشان داد که شرکت کنندگان در گروه حرکت درمانی با محدودیت اجباری در متغیرهای چیره دستی، هماهنگی دو طرفه، هماهنگی اندام فوقانی، فعالیت های دو دستی، فعالیت های یک دستی، ادراک والدین (فراوانی و کیفیت) عملکرد بهتری را نسبت به شرکت کنندگان گروه درمان رایج نشان دادند (05/0 > p)، در حالی که در خصوص آزمون jebsen-taylor تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد. همچنین در بین متغییرهای فوق از پیش آزمون تا پس آزمون در گروه درمان فشرده دو دستی دست- بازو پیشرفت ملاحظه شد، اما در گروه درمان رایج تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش، روش درمان فشرده دو دستی دست- بازو هم بر کارکرد یک دستی و هم بر کارکرد دو دستی کودکان با فلج نیمه بدن مؤثر بوده است.